چکیده:

کسب و کار در شرکت های بزرگ آمرکایی همیشه مدیریت را با یک شکل جدی مواجه می کند و آن از دست دادن اعتماد به نفس عمومی است. انتقاد عمومی و افزایش حاکمیت کنترل و انتظار رو به رشد برای بهبود عملکرد مالی و پاسخگویی این کاهی در اعتماد را به وجود آورده است. روش های سنتی در حاکمیت شرکت ها، نمونه این مدل بوده که ناشی از نظریه نماینده ها و نظریه سهام و هدایت آن ها بوده است. و سود کوتاه مدت و سیستم های سازمانی متمرکز، که موفق به دستیابی بر این نتایج شده اند مورد نظر ما است. ما توضیح می دهیم که چرا نظریه حکومت سازمانی اساسا برای ایجاد اعتماد ناکافی است. ما به دنبال پیشبرد یک چهار چوب مفهومی بر اسای نظریه مباشرت اقدام می نماییم و توسط روابط تعهدی آن را مشخص کرده و استدلال می کنیم که طراحی مکانیزم با استفاده از روش تعهد در ایجاد سازمان در سازمان موثرتر است. ارتباط تعهد شکل خاصی ازیک رابطه قراردادی بین کارمند و یا سازمان خودش است. ما استدلال می کنیم که بدون در نظر گرفتن مشوق ها و مکانیزم های کنترل دقیق که از طریق مکانیزم های قراردادی طراحی شده اند، در صورت عدم وجود روابط پیمانی برای ایجاد اعتماد در درون سازمانی بسیار دشوار خواهد بود. ما پیشنهاد می کنیم که سازمان احتمال بیشتری برای ایجاد اعتماد در هر دو سطح سازمانی و در سطح فردی دارد.